Nëse dikush e kërkon një ekzemplar për të dëshmuar se pleqëria nuk do të thotë patjetër pjekuri ja ku e ka një: Peter Handke i mbushi më 6 dhjetor 70 vjet. Për jo pak shqiptarë Peter Handke është scriptor diabolus-i par exellance.
Këtë antifamë – dhe atë jo vetëm te shqiptarët – shkrimtari dhe përkthyesi austriak ia imputoi vetes me përkrahjen e palodhshme dhe të pakusht Serbisë, sidomos asaj serbie millosheviçiane, që çmendurisht ia kishte vënë flakën Ballkanit, e para së gjithash me çizme e kanibalshëm rrezikonte çdo specie joserbe në rajon.
As sot në këto ditë ditëlindjeje nuk e pyesim se pse nuk kthjellet, racionalizohet dhe pranon se ka qenë dhe është në irritim, sepse shkrimtari e ka zakon të jetë në anën e viktimave e jo të xhelatëve. Shkrimtari, ai që gjuhën dhe të bukurën i ka mjete farkimi dhe ekzistence, mbetet paradoks e vetëasgjësues nëse akuzon botën e shekullit 21, se pse përpiqet ta reduktojë sa më shumë krimin.
Ne nuk e pyesim – thamë – e ai ndoshta mund të na pyes: Pse ma uroni pra ditëlindjen? Sepse kemi “zemrën mal”. Nëse të na kishte takuar ndonjëherë ndonjë Zot, sigurisht se do të na kishte shpallur kryefalësit dhe kryepajtuesit e globit. Ne jemi egërsisht destruktivë ndërmjet vete, ama fabrika shpirti për të tjerët. Handke di shumë pak për ne kapuçbardhët. Në rastin e Handkes ngushëllohemi me thënien e Nietzsches: Një jam unë, e tjetër janë shkrimet e mia”.
Dhe jashtë këtij kontesti serbo-shqiptar, Handke është shkrimtar i madh. Mendojmë për “Pohuesi dhe mohuesi”, “Kalërimi mbi Bodensee”, “Lëvizja e gabuar”, “Era dhe deti” dhe dhjetëra vepra tjera të shkëlqyeshme, të cilat janë kontributi më dominant i kësaj epoke, për ta nxjerrë gjermanishten nga ngurtësia gati ushtarake, nga pashpirtësia formulareske, duke e shndërruar atë edhe në gjuhë poezie e letërsie që din të bëjë muzikë.
Për këtë, për shkrimtarin e madh e jo për njeriun e irrituar: gëzuar ditëlindjen i nderuar!